Leonardo García Alarcón in Opéra de Paris

Palais Garnier opent zijn seizoen met Cavalli’s Eliogabalo, met Leonardo García Alarcón als dirigent. Een opera over de perverse en sadistische keizer Eliogabalo die hunkert naar seks, mooie vrouwen en geweld niet schuwt. Al die wreedheid wordt op scène gelukkig afgewisseld met heel wat lyrische momenten en lofzang voor de liefde en trouw. Onze muzieksamensteller Els Van Hoof ging kijken.
Beeld uit Eliogabalo in Palais Garnier ©Agathe Poupeney/OnP

Eliogabalo in Palais Garnier ©Agathe Poupeney/OnP

Els Van Hoof: “De jonge Franse Thomas Jolly zet met Eliogabalo z’n eerste opera op de scène. Gedurende de hele voorstelling blijft het decor zwart, met een wendbaar podium op het podium – toegankelijk via een brede trap vooraan. Een serie laserstralen bepaalt door richting en intensiteit de zichtbaarheid en indeling van het decor. Dat werkt, mede dankzij het gebruik van enkele opvallende attributen (een zilveren dolk, ronddwarrelende gouden vlokken) en de strak ontworpen kostumes die zich fraai aflijnen tegen de achtergrond. Vooral Eliogabalo blinkt letterlijk uit door z’n monumentale gewaden. Toch blijft het geheel soms wat te donker en somber, terwijl de muziek bijwijlen ook vrolijk en dansant klinkt.

Leonardo Garcia Alarcon heeft de bezetting van zijn Cappella Mediterranea stevig uitgebreid om de imposante opera Garnier aan te kunnen. Het resultaat is een warme, volle orkestklank die verfijnd blijft klinken (o.a. in heerlijk tokkelende luiten en theorbes) en de ruimte aangenaam vult. Met aandacht voor detail in het gebruik van koperblazers en slagwerk (tamboerijn, castagnetten), die de sfeer mee bepalen. Het Choeur de Chambre de Namur heeft niet zo’n grote rol, maar vervult die wel voortreffelijk. De solisten zijn sterk in hun rol met een heel degelijke, robuuste Alessandro/Paul Groves tegenover de verwijfde Eliogabalo/Franco Fagioli. Een dikke pluim ook voor de vrouwelijke solisten, waarvan vooral de jeugdige Atilia/Mariana Flores charmeerde, naast een sterke Gemmira/Nadine Sierra.

Een delicaat-gewaagd werk over lust, bedrog én trouwe liefde. Niet vergeten dat Cavalli dit stuk schreef als amusement tijdens carnaval, dat in Venetië (meer dan) uitbundig werd gevierd. En dat ondanks die context het werk werd geschrapt in volle repetitie. In de Parijse Opéra Garnier staat deze fraaie opera nog tot 15 oktober op de affiche.”

Source: http://www.klara.be/leonardo-garcia-alarcon-opera-de-paris